Kategoria: Wspomnienia

Pierwsze dni powstania

Maciej Bernhardt

PIERWSZE DWA DNI POWSTANIA.
KTOKOLWIEK BY WIEDZIAŁ

Polityka nr 31(1422) z 4.08.1984 r., s. 14

Od blisko 40 lat usiłuję – wraz z nielicznymi, którym udało się ujść cało z opisanej tu ma­sakry, a następnie jeszcze przeżyć Powstanie – dojść prawdy o tragedii jaka rozegrała się o świ­cie 2 sierpnia 1944 r. pod Boernerowem, a także ustalić liczbę poległych i ich dane personalne. Dotychczas ustalono 45 nazwisk oraz 10 pseudo­nimów. Jest to w sumie — moim zdaniem — mniej niż połowa poległych.

Piotr Badmajew

HISTORIA ŻOLIBORSKIEGO POWSTAŃCA

Warszawa 2008, IW PAX

Przygotowania do walki

s.26-27

Zbiórki mojej drużyny odbywały się raz w tygo­dniu przy Marszałkowskiej 84, na czwartym piętrze. Naszym drużynowym był kapral „Skarbek” (Ta­deusz Malinowski), starszy, szczupły pan w oku­larach, zginął pod Babicami. Sekcyjnym był „Ryś” (Andrzej Korobowicz), niski blondyn o nieco krzy­wych nogach, zginął pod Babicami. Byli też strzelcy: „Czwartak” (Bronisław Głodkiewicz), szczupły, śre­dniego wzrostu blondyn

Tragedia zgrupowania 2-go pod Boernerowem

w: Grunwald Zdzisław, „Zych” – „Żubry” na Żoliborzu : wspomnienia żołnierzy powstania warszawskiego, Warszawa 1993, ss.77 –84

Różnymi drogami szły do Puszczy Kampinoskiej Zgrupowania III Rejonu: Zgrupowania 1-sze i 4-te, mocno wykrwawione dnia 1-go sierpnia pod CIWF-em wraz ze sztabem Rejonu, wyszły pierwsze z Bielan, ok. 2-ej w nocy. Zgrupowanie 3-cie, walczące na Marymoncie, dołączyło na Żoliborzu do kolumny d-cy Obwodu, ppłk. „Sadownika” i przeszło również, po północy do Kampinoskiej.

Jan Weber („Kismet”)¹

3.9.1989 r.

Wspomnienia z Powstania Warszawskiego²

W 1943 r. w październiku lub listopadzie wstąpiłem do Armii Krajowej i zostałem zaprzysiężony przez ppor. „Zycha” – Zdzisław Grunwald³, który był dowódcą 239. plutonu.

Relacja Janusza Tymowskiego

w: Grunwald Zdzisław, „Zych” – „Żubry” na Żoliborzu: wspomnienia żołnierzy powstania warszawskiego, Warszawa 1993, ss.81 -82

A teraz — pewna dygresja. Inż. Janusz Tymowski (szwagier ppor. „Dunina”) robił w 1945 r. rozpoznanie tego pola bitwy, przed przeprowadzoną następnie ekshumacją zwłok, dokonaną przez rodziny poległych i przez P.C.K. (Polski CzerwonyKrzyż).