(28.04.1929 – 8.05.2022)
Jedyny syn Henryka, maszynisty kolejowego, zamordowanego w Auschwitz (nr 31085) w 1942 r. i Janiny z d. Kwiecińskiej, rozstrzelanej 14 września 1944 na Marymoncie.
W 1939 r. ukończył 3 klasę w Publicznej Szkole Powszechnej nr 133 przy ul. Kolektorskiej 9. Naukę kontynuował na tajnych kompletach w Gimnazjum im. Konarskiego. Lekcje odbywały się również w Jego mieszkaniu przy ulicy Gdańskiej 15 m. 5. Uczyli się z nim późniejsi żołnierze „Żywiciela”, m. in. Barbara Jaglarska ”Baśka”, Andrzej Lendzion „Zenek”, Bogdan Kamola „Hipek”.
Harcerz „Szarych Szeregów” i Bojowej Szkoły (BS) w drużynie nr 300. Piętnastolatek, na ochotnika zgłosił się do AK. Przydzielony został do 211 plutonu, w kompanii „Kwarcianego” por. J. Zdrodowskiego w batalionie „Żubr”, czyli plutonu łączności 3. Rejonu na Bielanach – zob. http://zubry1944.pl/wykaz-zubrow
Przeszedł cały szlak bojowy „Żubrów” – „Olejarnia”, Szkoła Straży Pożarnej, budynki „Znicz” i „Szklany Dom”. Lekko ranny w „Olejarni” – wystarczył tylko opatrunek.
Po kapitulacji Żoliborza nie udało mu się uciec z obozu przejściowego w Pruszkowie – Durchgangslager 121. W październiku 1944 r. jedną z większych grup Powstańców z Żoliborza (ponad 2,6 tys. osób) wywieziono do Stalagu XI A Altengrabow w Saksonii-Anhalt. Tadeusz stał się numerem 46766.
Najmłodszych, 54 jeńców przeniesiono do usytuowanego ok.10 km od stalagu lazaretu Gross Lübars – zob. http://zubry1944.pl/wykaz-zubrow-jencow-lazaretu-gross-lubars
Około połowy listopada wywieziony na „komenderówkę” w Westfalii (Düsseldorf, Duisburg) oraz do Magdeburga do budowy i układania torów kolejowych. Formalnie zatrudniony przez (wykorzystującą niewolnicza pracę więźniów) firmę Schaeffer & Budenberg o której enigmatycznie napisano w niemieckiej Wikipedii „wczesne przygotowania Hitlera do wojny 1939-1945 zapewniły niemieckiej firmie istnienie i rozwój”.
Wyzwolony przez Amerykanów, przedostał się do Włoch, do 2 Korpusu Polskiego gen. Wł. Andersa. Dla młodocianych żołnierzy z jednostek pozadywizyjnych Dowództwo 2. Korpusu, zorganizowano Kursy Maturalne Nr 2 w Matino (wieś i gmina we Włoszech, w regionie Apulia, w prowincji Lecce). Po ewakuowaniu Korpusu do Anglii Kursy kontynuowano w Cawthorne – maleńkiej wsi w hrabstwie South Yorkshire, w dystrykcie Barnsley.
Po rozwiązaniu polskich sił zbrojnych w Anglii został członkiem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Razem z wujem Teofilem Kwiecińskim (oficerem 2. Korpusu, kpt. broni pancernej) i synem tegoż, bratem ciotecznym Jerzym Kwiecińskim (plut. pchor. ”Lech I”, też „ŻUBR”” w 211 plutonie) wrócił do kraju w lipcu 1947 r.
Dwa lata później otrzymał świadectwo maturalne w Liceum Ogólnokształcącym im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego w Kutnie, a w 1954 r. w Warszawie dyplom lekarza medycyny. Oficer korpusu medycznego WP, awansowany od podporucznika do stopnia majora w 1963 r.
Znany, popularny i ceniony w Serocku jako medyk (ginekolog), a potem kierownik Przychodni Rejonowej, w której przepracował 34 lata (sic!) – do emerytury w 1994.
Odznaczony:
Medal Wojska Polskiego – rozkaz personalny 2. Korpusu nr 181/46 Anglia
Medal Zwycięstw i Wolności 1945 – Rada Państwa 19.11.1980
Warszawski Krzyż Powstańczy – Rada Państwa z 27.10.1982 r.
Krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski -Rada Państwa z 16.02.1983 r.
Medal 40-lecia PRL – Rada Państwa z 22.07.1984 r.
Rozeta – miecz do Krzyża [ZHP] za zasługi dla ZHP + Krzyż Zasługi dla ZHP – Rozkaz Naczelnika [ZHP] z16/90 z 3.12.1990 r.
Medal za Warszawę 1939-1945 – Prezydent RP z 7.07.1993
Krzyż Partyzancki – Prezydent RP z 7.07.1993
Krzyż AK- Prezydent RP 28.09.1993
Żonaty z Barbarą, Anną z d. Ładzińską ( 09.06.1929 – 03.08.2021).
Pochowany w grobie rodzinnym na Wojskowych Powązkach:
A4 – 1- 4/5.
PS.
Trzy wspomnienia – informacje o „Szarocie” zamieszczono
(14 i 16 maja br.) na stronie Izby Pamięci i Tradycji w Serocku:
https://pl-pl.facebook.com/izbapamieciserock oraz https://www.historia.serock.pl/2163,osoby-zwiazane-z-gmina?tresc=27622
a także na stronie ww. LO w Kutnie
https://www.dabrowszczak.pl/art,1719,pozegnanie
